René Jansen

​

Ik leerde Renée kennen tijdens een schilderweek die in mijn familiehuis in de Bourgogne werd georganiseerd. Voor hem was die reis een enorme stap. Hij had zijn inspiratie namelijk altijd dicht bij huis gezocht. Het charmante aan Renée was dat hij geen grote afstanden hoefde af te leggen om veel te zien. Hij wist als het ware te reizen via de dingen die hij om zich heen trof. En ook in Le Grand Moloy bleef hij het liefste binnen de muren van het terrein.

​

Ik wist dat Renee ongeneeslijk ziek was. Het besef dat we weinig tijd hadden, maakte dat we snel een sterke emotionele band ontwikkelden. Zijn werk ontroerde me. Hij was een echte fijnschilder, die in zijn landschappen, stillevens en portretten verstilling wist te vangen. Zijn blik leek de schoonheid te zien in de vergankelijkheid van de dingen.

Tot aan zijn dood bezocht ik hem in zijn atelier in Kiel-Winderweer, waar ik regelmatig model voor hem zat en hij voor mij. In zijn werkplaats omsloot een gevoel van rust me als een warme deken. De houten balken, de muren vol posters, de muziek van Miles Davis en zijn eindeloze verzameling lp’s deden het lijken alsof de tijd daar stil stond. Het voelde als thuis. In deze lege uurtjes zochten we samen de verstilling.